http://www.myanmarnursesinsingapore.org မွ စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာသူနာျပဳမ်ားအားလံုးကို ေႏြးေထြးစြာၾကိဳဆိုေနပါတယ္... စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာသူနာျပဳမ်ားဘေလာ့ဂ္သည္ သူနာျပဳမ်ားအခ်င္းခ်င္း ေတြ႕ဆံုခြင့္၊ အသိပညာမ်ားႏွီးေႏွာဖလွယ္ခြင့္၊ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားေ၀ငွခြင့္၊ နယ္ျခားေျမျခားတြင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္အခက္အခဲရွိပါက ကူညီခြင့္ ရၾကေစရန္ ရည္ရြယ္၍ ဖန္တီးထားျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ POST မ်ားတင္ခ်င္ပါက myanmarnurses.sg@gmail.com / saikyawthumyo@gmail.com သို႔ဆက္သြယ္ပါ၊ လာေရာက္ လည္ပတ္ၾကေသာ စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာသူနာျပဳမ်ားႏွင့္ တျခားေသာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုးကိုလည္း အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။ အဆင္မေျပမႈမ်ားရွိခဲ့ပါက ခြင့္လႊတ္နားလည္းေပးပါရန္ ေလးစားစြာျဖင့္ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။

ေပးတာ နည္းေနေသးလို႔မ်ားလား


၁၉၇၂ ခုႏွစ္က စင္ကာပူခရီးသြားလာေရး အရာရွိက စင္ကာပူ၀န္ၾကီး လီကြမ္ယုကို အစီရင္ခံစာ တင္သြင္းခဲ့တယ္။

စာထဲမွာ “ငါတို႔စင္ကာပူဟာ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံလို ပိရမစ္မရွိဘူး။ တရုတ္ႏိုင္ငံလို ဂရိတ္ေ၀ါမရွိဘူး။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံလို ဖူဂ်ီေတာင္ မရွိဘူး။ ဟာ၀ိုင္ရီလို ၁၀မီတာ အျမင့္ရွိတဲ့ လွဳိင္းေတြမရွိဘူး။ ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာ ၁၂ရာသီလံုး ပူျပင္းတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ကလဲြလို႔ ဘာမွထူးဆန္းတာ မရွိဘူး။ ခရီးသြားလာေရးအတြက္ ခ်ဲ႕ထြင္မယ္ဆိုရင္ ခက္ခဲလိမ့္မယ္”လို႔ ေရးထားတယ္။

၀န္ၾကီး လီကြမ္ယုက စာဖတ္ျပီး ေဒါသထေတာ့တယ္။ ေနာက္ စာတစ္ေစာင္ေရးျပီး ျပန္ပို႔လိုက္တယ္။ စာထဲမွာ ဒီလိုေရးထားတယ္။

“ဘုရားသခင္ ငါတို႔ကို ေပးထားတာ မလံုေလာက္ေသးဘူးလား! ေနေရာင္ျခည္... ေနေရာင္ျခည္သာရွိရင္ ငါတို႔ လံုေလာက္ျပီ”

အဲဒီေနာက္ စင္ကာပူဟာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးရတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ကို အသံုးျပဳျပီး သစ္ပင္ ပန္းမာလ္ေတြ စိုက္ခဲ့တယ္။ အခ်ိန္တိုတိုအတြင္းမွာ လွပတဲ့ပန္းဥယ်ာဥ္ ျမိဳ႔ေတာ္အျဖစ္ နာမည္ၾကီးခဲ့ျပီး အာရွတိုက္မွာ တတိယ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ အမ်ားဆံုး ႏိုင္ငံျဖစ္ခဲ့တယ္။

ႏိုင္ငံတိုင္း၊ ေနရာတိုင္း၊ လူတိုင္းကို ဘုရားသခင္က ပစၥည္းမ်ားမ်ားစားစား မေပးခဲ့ပါဘူး။ နယူတန္ကို ပန္းသီးတစ္လံုးပဲ ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ ေသခ်ာေပးတာ မဟုတ္ဘဲ ပစ္ခ်ေပးခဲ့တယ္။ ဒစ္စနီကို ၾကြက္တစ္ေကာင္ပဲ ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ ဒစ္စနီကိုယ္တိုင္ စားစရာ ေပါင္မုန္႔တစ္ခ်ပ္ေတာင္ မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေပးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ တရုတ္ျပည္ ဆန္တံုနယ္က Qūfùဆုိတဲ့ျမိဳ႕ကို CONFUCIUS တစ္ေယာက္ပဲ ေပးခဲ့တယ္။

ဘုရားသခင္က ေနရာတစ္ခုကို နည္းနည္းစီေပးခဲ့ေပမယ့္ အသံုးျပဳတတ္ရင္ေတာ့ အဲဒီနည္းနည္းဟာ အမ်ားၾကီးျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ေတြးေတာေနတဲ့ နယူတန္ဟာ အဲဒီပန္းသီးေၾကာင့္ ႐ူပေဗဒပညာရွင္ၾကီး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ငတ္ေနခ်ိန္မွာ ေရာက္လာတဲ့ ၾကြက္ကို ဒစ္စနီက သတ္မစားခဲ့ပါဘူး! အဲဒီၾကြက္ကို အသံုးျပဳျပီး အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ကာတြန္းတိုင္းျပည္ကို တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ CONFUCIUS ကို အသံုးျပဳျပီး Qūfù ဟာ ခရီးသြားေတြမဆဲတဲ့ ေရွးေဟာင္းျမိဳ႔ တစ္ျမိဳ႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။

သူက ေဌးလိုက္တာ! သူက လွလိုက္တာ! သူက ေတာ္လိုက္တာ! ငါက်ေတာ့ ဘာမွမရွိဘူး ဆိုျပီး ကိုယ့္ကိုေပးတာ နည္းတယ္မ်ားတယ္လို႔ ညည္းညဴၾကဖူးလား! သူက်ေတာ့ ရာထူးျမင့္ျမင့္နဲ႔ ထိုင္တဲ့ခံုက ဆုိဖာခံု! ငါက်ေတာ့ ခံုစုတ္တစ္လံုးပဲ ရတယ္လို႔ မညည္းခင္ လီကြမ္ယု စကားကို ျပန္စဥ္းစားမိရင္ ေအာ္...ဘုရားသခင္ ငါ့ကို ဒီခံုစုတ္ေပးတာ အေၾကာင္းရွိရမယ္လို႔ ေတြးမိခဲ့ရင္........

(ျမန္မာျပည္ကို ေပးခဲ့ရင္ေတာ့ ထင္းဆိုက္လိုက္ မလားပဲ... သံယဇာတ ေပါၾကြယ္၀ ပါတယ္။ သဘာ၀ ေဘးအႏၱရာယ္လဲ မရွိပါဘူး.. ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္... ဘာေၾကာင့္...ဘုရားသခင္ေပးတာ နည္းေနေသးလို႔မ်ားလား....)

စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္..ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စား..က်န္းမာစြာ က်င့္၊ အျပံဳးကို အျမဲေဆာင္ ထား း) အင္တာနက္မွာ ဖတ္ရတာေလး ၾကိဳက္လို႔ မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

0 comments: on "ေပးတာ နည္းေနေသးလို႔မ်ားလား"

Post a Comment

အမွတ္တရေလး တခုခုေရးခဲ့ဦးေနာ္