http://www.myanmarnursesinsingapore.org မွ စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာသူနာျပဳမ်ားအားလံုးကို ေႏြးေထြးစြာၾကိဳဆိုေနပါတယ္... စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာသူနာျပဳမ်ားဘေလာ့ဂ္သည္ သူနာျပဳမ်ားအခ်င္းခ်င္း ေတြ႕ဆံုခြင့္၊ အသိပညာမ်ားႏွီးေႏွာဖလွယ္ခြင့္၊ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားေ၀ငွခြင့္၊ နယ္ျခားေျမျခားတြင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္အခက္အခဲရွိပါက ကူညီခြင့္ ရၾကေစရန္ ရည္ရြယ္၍ ဖန္တီးထားျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ POST မ်ားတင္ခ်င္ပါက myanmarnurses.sg@gmail.com / saikyawthumyo@gmail.com သို႔ဆက္သြယ္ပါ၊ လာေရာက္ လည္ပတ္ၾကေသာ စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာသူနာျပဳမ်ားႏွင့္ တျခားေသာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုးကိုလည္း အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။ အဆင္မေျပမႈမ်ားရွိခဲ့ပါက ခြင့္လႊတ္နားလည္းေပးပါရန္ ေလးစားစြာျဖင့္ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။

ဆရာေကာင္း

ဆရာေကာင္း

မယံုမရွိၾကနဲ ့။ ေဆးေက်ာင္းသားဆိုတဲ့ သူေတြဟာ အင္မတန္ ့ကို
ရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးျပီး… သူတို ့လိုခ်င္တဲ့ ပညာတစ္ခုရဖို ့ ဆို
ဘာမဆိုလုပ္ဝံ့တဲ့… ဇြဲလံု ့လရွိတဲ့… သူေတြပါ။ ဒါကိုက သူတို ့ ရဲ့
အားနည္းခ်က္လို ့ ဆိုရမလားပဲ…။

ရင္ခြဲရံုမွာ ပထမဦးဆံုး လက္ေတြ ့ဆင္းရတဲ့ ေန ့တစ္ေန ့ေပါ့။
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ အားလံုးကလည္း ခြဲရ စိတ္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ တအားကိုပဲ
ေပ်ာ္ၾက ရႊင္ၾက စိတ္အား ထက္သန္ ေနၾကတာေပါ့။ သူတို ့တစ္ဖြဲ ့သားလံုးရဲ့
ေရွ ့ မွာလည္း ခြဲစိတ္ခံမယ့္ အေလာင္းေကာင္ၾကီးက မလႈပ္မယွက္… ျငိမ္သက္လို
့…။

အားလံုးလိုက္လုပ္ရမယ့္ လက္ေတြ ့သင္ခန္းစာ မစခင္မွာ ပေရာ္ဖက္ဆာက
ေက်ာင္းသား အားလံုး သိရမယ့္ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကို အေသးစိတ္ရွင္းျပပါတယ္။

“ပထမ အခ်က္အေနနဲ ့… ... ... အဟမ္းအဟမ္း…”

ေက်ာင္းသာေတြရဲ့ အာရံု စူးစိုက္မႈရေအာင္ တစ္ခ်က္ ေဝ ့ၾကည့္လိုက္ျပီးမွ
ေလးေလးပင္ပင္နဲ ့…

“ရင္ခြဲရံုမွာ... ခြဲေတာ့ စိတ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္… မင္းတို ့မွာ...
ရြံတတ္တဲ့စိတ္ရွိလို ့ လံုးဝမျဖစ္ဘူး”

ဒီစကားကို လက္ညွိဳးတစ္ေထာင္ေထာင္နဲ ့ေျပာေနရင္း… ရုတ္တရက္ဆိုသလိုပဲ သူ
့လက္ကို မသာေကာင္ၾကီးရဲ့ စအိုထဲကို ေကာက္ကာငင္ကာ ႏိႈက္ထည့္လိုက္ျပီး… သူ
့ရဲ့ လက္ကို ျပန္ထုတ္… ပါးစပ္နဲ ့ စုပ္ျပလိုက္ပါေတာ့တယ္။

“အီးးးးးးး”
“အူးးးးးးး”
“အိုးးးးးးး”

ၾကည့္ေနၾကတဲ့ သူေတြအားလံုး လန္ ့ျဖန္ ့ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ ေက်ာင္းသားေတြ ဆီက
အာေမဋိတ္သံေတြ ထြက္လို ့ မဆံုးခင္မွာတင္ပဲ ဆရာက …

“ကဲ... အားလံုးျမင္ျပီးၾကတဲ့အတိုင္း... မင္းတို ့ ေတြ
ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့... ဆရာလုပ္ျပတဲ့ အတိုင္း လိုက္လုပ္ၾကေပေတာ့”

မယံုမရွိၾကပါနဲ ့။

‘ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုရင’္ ဆိုတဲ့ စကားဟာ အေတာ့္ကိုပဲ ‘တာ’ သြားပါတယ္။
ေစာေစာတုန္းက 'ဟင္' ရယ္ ' ဟယ္' ရယ္ လုပ္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အဲဒီ
မသတီစရာ အပုတ္ေကာင္ၾကီးကို ဘယ္လိုမွ ရြံရွာမေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

လက္ညိွဳးေလးကိုေထာင္… အေပါက္ကေလးထဲကို ထည့္… ျပီးေတာ့ ‘ျပြတ္’ ကနဲ ျမည္ေအာင္ စုပ္…။

ဒီအတိုင္း ေက်ာင္းသားေရာ ေက်ာင္းသူပါမက်န္ တလွည့္စီ လိုက္လုပ္ၾကပါေတာ့တယ္။

အားလံုးလက္ေတြ ့လုပ္ျပီးသြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ ပေရာ္ဖက္ဆာက က်န္ရွိေနေသးတဲ့
တစ္ခ်က္ကို ဆက္ျပီး ပို ့ခ်တာေပါ့။

“ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့... ပိုျပီး အေရးပါတဲ့..အျပင္… အေတြ ့အၾကံဳ
မရွိေသးသူမ်ားအဖို ့… လိုက္လုပ္ဖုိ ့ အင္မတန္မွပဲ ခဲယဥ္းတယ္။ အဲဒီအခ်က္က
ဘာလဲဆိုေတာ့... မ်က္စိလ်င္လ်င္ထားျပီး... စူးစမ္းေလ့လာတတ္ဖို ့ပါပဲ။”

“အခုနတုန္းက... ဆရာမင္းတို ့ေရွ ့မွာ ႏိႈက္ျပတဲ့ လက္က...
လက္ခလယ္ျဖစ္ျပီး… ပါးစပ္ထဲကိုေတာ့... လက္ခလယ္ မဟုတ္ဘဲ... လက္ညိွဳးကို
ထည့္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာလိုက္ၾကည့္ရသေလာက္... ဒီအခ်က္ကို...
ဘယ္ေက်ာင္းသားမွ... သတိမမူမိလိုက္ၾကပါဘူး…”

“တိန္…”

1 comments: on "ဆရာေကာင္း"

Anonymous said...

HA HA , VERY FANTASTIC TEACHER, WELL DONE, I LIKE IT. thanks u.

Post a Comment

အမွတ္တရေလး တခုခုေရးခဲ့ဦးေနာ္